Η ζωή στην Αθήνα: η προσωπική μου εμπειρία
Θέλω να φύγω από την Αθήνα. Δεν έχω φίλους. Η ζωή στην επαρχία είναι ωραία. Αυτές είναι οι φράσεις που ήταν καρφωμένες στο μυαλό ύστερα από χρόνια παραμονής στην Αθήνα, γιατί αν ζεις εκεί η καθημερινότητα είναι ένα βάσανο που μόνο με άγχος σε γεμίζει και σου στερεί τις απλές χαρές της ζωής.
Πήγαινα ανέκαθεν τακτικά στο χωριό μου στην Αργολίδα για διακοπές και είχα διακρίνει τα πλεονεκτήματα του να ζεις έξω από αυτή τη μεγαλούπολη. Το 2001 έφυγα προσωρινά από την Αθήνα λόγω των στρατιωτικών υποχρεώσεων και κατόπιν πήγα για μεταπτυχιακά στο Εδιμβούργο, συνολικά έλλειψα 2μιση χρόνια. Με την επιστροφή μου το 2003 με απασχολούσε έντονα να φύγω. Το κατάφερα το 2005, όταν ήμουν 27 χρονών, όταν μπόρεσα και βρήκα μία καλή δουλειά στην επαρχία εκπληρώνοντας το όνειρο μου.
Όσο ζούσα στην Αθήνα κατά διαστήματα πέρναγα πάρα πολύ καλά. Ανάλογα με την παρέα κάθε φορά σύχναζα σε νυχτερινά club, σε γήπεδα, ένα καιρό ήμουν τακτικός και στις πίστες της παραλιακής. Αυτές οι ξέφρενες καταστάσεις ήταν σίγουρα ευχάριστες αλλά εξαρτιόταν από την όρεξη και την παρέα, για αυτό η Αθήνα θέλει να έχεις καλή παρέα και χρήματα. Οι δραστηριότητες αυτές όμως μακροπρόθεσμα δε με γέμιζαν, αναζητούσα και κάτι διαφορετικό πιό κοντά σε μία απλή ζωή.
Πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα στην Αθήνα είναι οι μετακινήσεις. Χρειάζεται αρκετή ώρα για να μετακινηθείς μέσα στην πόλη, είτε με το όχημα σου είτε με τη συγκοινωνία. Το Μετρό δε φθάνει παντού. Όταν μετακινήσαι με το όχημα σου πρέπει να χαράξεις το βέλτιστο δρομολόγιο, δηλαδή αυτό που θα συναντήσεις τη λιγότερη κίνηση και φυσικά μόλις φθάσεις στον προορισμό έχεις το πρόβλημα του πάρκινγκ. Ακόμα και για την πιό απλή μετακίνηση πρέπει να ξεκινήσεις αρκετή ώρα νωρίτερα.
Μεγάλο πρόβλημα είναι και η πολυκοσμία, είναι δύσκολο να έχεις ιδιωτικότητα ενώ συνεχώς βρίσκεσαι εκτεθειμένος στα βλέμματα των περαστικών. Επίσης είναι δύσκολο, λόγω των αποστάσεων, να συναντηθείς με φίλους και είναι εύκολο να τους χάσεις. Ένα τραγούδι που άκουγα τότε έλεγε ότι «στην Αθήνα δεν έχω φίλους έχω μόνο γνωστούς».
Οι ενοχλήσεις πολλές. Φανάρια, κίνηση, ζητιάνοι, διαφημίσεις παντού. Οι διαφημίσεις ήρθε η στιγμή που με ενοχλούσαν, τις έβλεπα παντού στο δρόμο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση. Είχε μπουχτίσει το μάτι μου να τις βλέπω.
Αυτό όμως που δεν άντεχα ήταν όταν έφτιαχνε ο καιρός την άνοιξη. Μου αρέσει η επαφή με τη φύση και ήμουν αναγκασμένος να βλέπω την αντανάκλαση του ήλιου σε ηλιακούς θερμοσίφωνες και τζάμια και όχι στη θάλασσα. Τα μπετά και η άσφαλτος το καλοκαίρι έκαιγαν δυσκολεύοντας οποιαδήποτε δραστηριότητα τις μεσημεριανές ώρες. Μία φορά, Ιούλιος ήταν, είχα πάει για φαγητό στα Εξάρχεια, αν και ήταν βράδυ δεν ερχόταν δροσιά από πουθενά. Κάθε χρόνο αρχές Ιουλίου πήγαινα στο χωριό και καθόμουν μέχρι την 31 Αυγούστου. Δεν πήγαινα τόσο για διακοπές αλλά πιό πολύ για απόδραση από την πόλη.
Πόσους καφέδες θα πιείς, πόσες φορές θα πας για φαγητό ή σε κινηματογράφο; Πόσες νυχτερινές εξόδους θα κάνεις; Είχα πια διαφορετικές αναζητήσεις. Μου αρέσει η φωτογραφία, οι εξερευνήσεις, η περιήγηση στη φύση, τα αρχαιολογικά μνημεία. Πράγματα που δε βρίσκονται στην Αθήνα. Πλέον είχα συνειδητοποιήσει ότι δε με γέμιζε ούτε ο κινηματογράφος, ούτε το θέατρο, κλπ. όχι ότι δε μου αρέσουν αλλά δεν άντεχα συνέχεια το ίδιο.
Πολλοί μου έλεγαν «μα μένεις στη Γλυφάδα γιατί παραπονιέσαι;» αλλά τους έλεγα ότι όλο αυτό είναι Αθήνα γιατί τη στιγμή που ζεις σε αυτή την πόλη οι υποχρεώσεις σου είναι εκεί μέσα, δε γλυτώνεις από όλα όσα προανέφερα.
Αρκετές ήταν και οι φορές που το άγχος βάραγε κόκκινο, κατά καιρούς είχα ταχυπαλμίες, μην πω για τις ανασφάλειες. Την Αθήνα την έβλεπα ότι είναι ένα χάος, μία ζούγκλα τσιμέντου με τους ανθρώπους και τα αυτοκίνητα να είναι ένα στους δρόμους. Κάθε κίνηση έπρεπε να τη σκέφτομαι, να ανοίξω το παράθυρο στο λεωφορείο για να πέρνω αέρα αλλά αν ενοχλούνται οι υπόλοιποι επιβάτες;
Έφυγα λοιπόν το 2005 πήγα στο Κρανίδι Αργολίδας γιατί εκεί βρήκα δουλειά. Επιτέλους μπορούσα να βλέπω όλη τη μέρα όμορφα τοπία, να ζω σε χαλαρούς ρυθμούς, τα καλοκαίρια να κάνω παράλληλα τις διακοπές και τα μπάνια μου. Τα τελευταία χρόνια ζω στο Ναύπλιο. Δεν το μετάνιωσα ποτέ που έφυγα από την Αθήνα, πηγαίνω τακτικά γιατί εκεί ζουν οι γονείς μου και όπως είπα στην αρχή για βόλτα είναι μιά χαρά!
